No campo da metalurxia, a historia da produción do crisol de carburo de silicio empregado para a fundición de metais non ferrosos remóntase á década de 1930. O seu complexo proceso inclúe a trituración da materia prima, a dosificación, o fiado manual ou a laminación, o secado, a cocción, a lubricación e a impermeabilización. Os ingredientes empregados inclúen grafito, arxila, clínquer de pirofilita ou clínquer de bauxita con alto contido en alúmina, po de monosílice ou po de ferrosilicio e auga, mesturados nunha determinada proporción. Co tempo, o carburo de silicio incorporouse para mellorar a condutividade térmica e a calidade. Non obstante, este método tradicional ten un alto consumo de enerxía, un longo ciclo de produción e grandes perdas e deformacións na fase de produto semiacabado.
En contraste, o proceso de formación de crisol máis avanzado na actualidade é o prensado isostático. Esta tecnoloxía utiliza crisol de grafito-carburo de silicio, con resina fenólica, alcatrán ou asfalto como axente aglutinante, e grafito e carburo de silicio como principais materias primas. O crisol resultante ten baixa porosidade, alta densidade, textura uniforme e forte resistencia á corrosión. A pesar destas vantaxes, o proceso de combustión libera fume e po nocivos, causando contaminación ambiental.
A evolución da produción de crisol de carburo de silicio reflicte a continua procura da eficiencia, a calidade e a responsabilidade ambiental da industria. A medida que a tecnoloxía avanza, a atención céntrase no desenvolvemento de métodos para minimizar o consumo de enerxía, acurtar os ciclos de produción e mitigar o impacto ambiental. Os fabricantes de crisol están a explorar materiais e procesos innovadores para acadar estes obxectivos, co obxectivo de lograr un equilibrio entre a tradición e a modernidade. A medida que a demanda de fundición de metais non ferrosos segue crecendo, os desenvolvementos na produción de crisol xogarán un papel vital na configuración do futuro da metalurxia.
Data de publicación: 08-04-2024