Historia do desenvolvemento do crisol de carburo de silicio

No campo da metalurxia, o historial de produción do crisol de carburo de silicio usado para a fundición de metais non férreos remóntase á década de 1930. O seu complexo proceso inclúe a trituración de materias primas, o lote, o fiado manual ou o laminado, o secado, a cocción, o aceite e a impermeabilización. Os ingredientes empregados inclúen grafito, arxila, clinker de pirofilita ou clinker de bauxita de alto contido de alúmina, po de monosílice ou po de ferrosilicio e auga, mesturadas nunha determinada proporción. Co paso do tempo, incorporouse carburo de silicio para mellorar a condutividade térmica e mellorar a calidade. Non obstante, este método tradicional ten un alto consumo de enerxía, un ciclo de produción longo e unha gran perda e deformación na fase do produto semielaborado.

Pola contra, o proceso de formación de crisol máis avanzado actual é o prensado isostático. Esta tecnoloxía utiliza crisol de grafito-carburo de silicio, con resina fenólica, alcatrán ou asfalto como axente aglutinante, e grafito e carburo de silicio como materias primas principais. O crisol resultante ten baixa porosidade, alta densidade, textura uniforme e forte resistencia á corrosión. A pesar destas vantaxes, o proceso de combustión libera fume e po nocivos, causando contaminación ambiental.

A evolución da produción de crisol de carburo de silicio reflicte a procura continua da industria de eficiencia, calidade e responsabilidade ambiental. A medida que avanza a tecnoloxía, o foco está no desenvolvemento de métodos para minimizar o consumo de enerxía, acurtar os ciclos de produción e mitigar o impacto ambiental. Os fabricantes de crisol están a explorar materiais e procesos innovadores para acadar estes obxectivos, co obxectivo de lograr un equilibrio entre tradición e modernidade. A medida que a demanda de fundición de metais non férreos segue crecendo, os desenvolvementos na produción de crisol terán un papel vital na configuración do futuro da metalurxia.