No campo da metalurxia, a historia da produción do crisol de carburo de silicio usada para a fundición de metais non férreos pode remontarse aos anos 30. O seu complexo proceso inclúe a trituración de materias primas, lotes, xiro a man ou formación de rolo, secado, disparo, aceite e proba de humidade. Os ingredientes empregados inclúen grafito, arxila, clinker de pirofilita ou clinker de bauxita de alta alumina, po de monosilica ou po de ferrosilicon e auga, mesturados nunha determinada proporción. Co tempo, incorporouse o carburo de silicio para mellorar a condutividade térmica e mellorar a calidade. Non obstante, este método tradicional ten un alto consumo de enerxía, un longo ciclo de produción e unha gran perda e deformación na fase de produto semi-acabada.
En contraste, o proceso de formación de crisol máis avanzado de hoxe é presionante isostático. Esta tecnoloxía usa crisol de carburo de grafito-silicio, con resina fenólica, alcatrán ou asfalto como axente de unión, e carburo de grafito e silicio como materias primas principais. O crisol resultante ten baixa porosidade, alta densidade, textura uniforme e forte resistencia á corrosión. A pesar destas vantaxes, o proceso de combustión libera fume e po nocivos, provocando unha contaminación ambiental.
A evolución da produción de crisol de carburo de silicio reflicte a procura de eficiencia, calidade e responsabilidade ambiental da industria. A medida que avanza a tecnoloxía, o foco está en desenvolver métodos para minimizar o consumo de enerxía, acurtar os ciclos de produción e mitigar o impacto ambiental. Os fabricantes de crisol están a explorar materiais e procesos innovadores para alcanzar estes obxectivos, co obxectivo de conseguir un equilibrio entre tradición e modernidade. A medida que a demanda de fundición de metais non férreos segue crecendo, os desenvolvementos na produción de crisol xogarán un papel fundamental na conformación do futuro da metalurxia.
Tempo de publicación: abril-08-2024